ZAKONNIK – POWSTANIEC
Błogosławiony Rafał Kalinowski

   – Pańska kolej.
Pochylił się nad stołem bilardowym i po raz któryś uświadomił sobie, jak bardzo lubi tę grę. Nawet nie wygrywanie. Ale ten prostokąt zielonego sukna o specyficznym zapachu, ciężkie bile toczące się precyzyjnie torem nadanym im przez uderzenie, kij na pozór lekki, mający przecież dużo energii zmagazynowanej w swojej długiej rękojeści. Lubił czuć gładkość tego kija między palcami lewej ręki. Lubił obliczanie kątów, pod którymi rozbiegną się uderzone kule. Lubił suchy, ostry stuk bili o bilę. A gdy jeszcze przy tej grze można było toczyć interesującą rozmowę – radość była podwójna. Tym, razem rozmowa nie była tylko interesująca, ale z typu rozmów „ostatecznych”. Szkoda, że partner nie był najmądrzejszy i źle wychowany – „jak on może wychowywać dzieci” – dziwił się. Nauczyciel, który był dziś jego partnerem przy stole bilardowym, był swoistego rodzaju typem fanatyka politycznego i to na domiar: niedoinformowanego. Długo nie dawał mu się sprowokować do tej rozmowy, wreszcie uległ.
– Pańska kolej.
Stanął pod ścianą, oparł kij trzonkiem na parkiecie, wziął kredę z tacki, zaczął pocierać ją o czubek swojego kija i postawił swojemu partnerowi kolejne pytanie:
– Dobrze. Niech pan pozwoli, że zadam może naiwne, może dla pana żadne pytanie, ale dla mnie ważne: kto ma robić to powstanie i dla kogo.
– Nic dodać, nic ująć – odpowiedział nauczyciel nachylony nad stołem, z zatrzymanym ruchem ramienia, podnosząc głowę w jego stronę. – Sameś pan określił to, co by tu trzeba powiedzieć. Może tylko trzeba by dodać: pytanie prymitywne, niegodne odpowiedzi.
– Zgoda, ale czy mogę prosić o odpowiedź?