Po wahaniach, po rozterkach, Mieczysław Maliński przyjął święcenia, został
księdzem i objął swoją pierwszą placówkę – kaplicę zdrojową w Rabce.
Duszpasterską służbę zaczął od ostatniego namaszczenia, udzielanego dwóm
milicjantom postrzelonym przez ludzi „Ognia”. Jeszcze długo, do drugiej połowy
lat pięćdziesiątych, posterunki milicji przypominały warownie – okute blachą
drzwi, w oknach metalowe siatki uniemożliwiające wrzucenie granatu.
W Rabce,
gdzie przebywał przez jedenaście lat, zaczęło się coś bardzo ważnego w życiu
księdza Mieczysława Malińskiego – praca z młodzieżą. Poza katechizacją były to
też wycieczki. Początkowo ks. Mieczysław towarzyszył grupie młodzieży
prowadzonej przez innego księdza – Karola Wojtyłę z Krakowa. Wkrótce jednak
doszedł do wniosku, że dwa grzyby w barszcz, dwóch duchownych na jednej
wycieczce, to za dużo i od tego czasu sam prowadził w góry swoich podopiecznych.
Z małego uzdrowiska ruszali na gorczańskie szlaki. Nie tylko chodzili po górach,
wyjeżdżali także do Krakowa, na koncerty, do teatru. A kiedy w Warszawie
rozpoczął się międzynarodowy festiwal młodzieży, wielka impreza, o której
trąbiono w radiu i prasie, wśród egzotycznych gości z całego świata znaleźli się
uczniowie księdza Malińskiego. Festiwal? – dziwię się. – Przecież to była
sztandarowa impreza ówczesnego systemu. Wielkie propagandowe przedsięwzięcie.
Owszem – odpowiada ksiądz Maliński – ale przerosło organizatorów, wylało się
poza przewidziane przez nich ramy. 
Myślę, że taka postawa – otwartość,
chęć brania z rzeczywistości tego, co najlepsze, bez obrażania się na nią – jest
charakterystyczna dla księdza Malińskiego. Nie przestraszył się świata, który
nagle wtargnął do Warszawy, nie zagarnął pod swe skrzydła podopiecznych, niczym
kwoka kurczęta, aby uchronić ich przed czymś, o czym czcigodne matrony szeptały
z przejęciem, o rozpuście, jaka zapanowała w stolicy. 
O księżowskich
wychowawczych sukcesach doskonale wiedzieli ci, którzy wiedzieć powinni, bo im
za to płaciła Ludowa Polska – funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa. Mówili
wprost: Niech pan ksiądz zaprzestanie pracy z młodzieżą. Pan ksiądz nie
zaprzestał, więc kiedy miał ruszyć za granicę, na zwieńczone doktoratem studia
(A więc jednak doktorat, przed którym tak bronił się przed laty wraz Karolem
Wojtyłą! Tym razem on musiał się podporządkować biskupiemu poleceniu, wydanemu
przez przyjaciela.), dowiedział się, że nigdy, przenigdy, nie dostanie
paszportu. Dostał dzięki Jerzemu Zawieyskiemu, pisarzowi, posłowi na Sejm i
chyba jednemu z kilku wiceprzewodniczących Rady Państwa. PRL lubiła zachowywać
pozory – resztki systemu wielopartyjnego, przedstawicieli dawnej PPS we władzach
PZPR i członków niektórych organizacji katolickich na wysokich
stanowiskach. 
Doktorat księdza Malińskiego – to osobna sprawa. Było z
nim sporo kłopotu, nie tylko z powodu paszportu, ale także zainteresowań
doktoranta. Nie wszystkim przełożonym podobało się jego zainteresowanie
Heideggerem, nie wszystkim podobało się, że chce robić doktorat u Karla Rahnera,
zwolennika odnowy dogmatyki, filozofa, teologa, jezuity, reinterpretatora
systemu św. Tomasza z Akwinu, podążającego heideggerowskimi ścieżkami. Krzywił
się ten i ów z biskupów: Egzystencjalizm? U nas obowiązuje
tomizm! 
Jednak ksiądz Maliński ruszył w świat, do Włoch. Kiedy
wyjeżdżał z Katowic, szare chmury sypały szarym deszczem, pod nogami mlaskało
błoto. Na miejscu – nad głowami przejrzysty błękit, w który wbijały się
ciemnozielone płomienie cyprysów. Mimo to pierwsze słowa Mieczysława Malińskiego
na włoskiej ziemi brzmiały: Po cholerę ja tu przyjechałem! 
Zagraniczne
wojaże trochę potrwały – Włochy, Niemcy, Collegio Polacco, dominikański
uniwersytet Angelicum, praca doktorska, napisana po niemiecku, obroniona po
łacinie i odrobinę – po włosku. Później powrót do Krakowa, do kościoła Św. Anny
przy ulicy o tej samej nazwie, gdzie był tak zwanym gościem, odmawiając
grożącego mu w pewnym momencie proboszczowania. 

strona [1]
[2]
3