Opowiadałem w swoim życiu bardzo dużo bajek. Czasem przychodziłem do dzieci, które leżały już w łóżeczkach i „na dobranoc” opowiadałem „bajki na półtora kilometra”, które nigdy nie mogły się skończyć. Czasem opowiadałem bajki młodzieży przy ogniskach – już słońce zaszło, było ciemno, w oddali stał las, a w ogniu dopiekały się ziemniaki. Czasem opowiadałem bajki, gdy pan dyrektor lub pani dyrektor poprosili mnie o zastępstwo w klasie. A już zawsze opowiadałem bajki w kościele, gdy był dzień Świętego Mikołaja.
Może się zdziwisz: „Jak to w kościele? Przecież tam są również dorośli ludzie?” Tak. Opowiadałem bajki również dorosłym. Bo każdy dorosły nie tylko był dzieckiem, ale tym dzieckiem pozostaje i pozostanie do końca. Dorosłym też więc trzeba bajek, by pomóc im żyć. Tak jak dzieciom.