Rzeka Jordan wobec Nilu była strumyczkiem, Nil – ogromem. Ogromem żółtej wody. Z pomocą getta i pieniędzy trzech mędrców znaleźli dom, pracę i zaczęli żyć normalnie.
Dnie płynęły spokojnie. Tygodnie, miesiące. Jezus urósł. Już wyszedł z pieluch. Już raczkował po izbie, potem po ogrodzie. Już próbował stawać na nóżki. Już wychodził z domu, żeby bawić się w piasku z dziećmi sąsiadów.
Ale tęsknota za krajem rosła w duszy Marii i Józefa i była coraz większa. Tęsknili za wszystkim. Za swoimi ludźmi, za świątynią jerozolimska, do której wędrowali trzy razy do roku – na święta Paschy, Pięćdziesiątnicy i Namiotów, do swojego języka, do środowiska, które żyło zgodnie zobyczajowością przodków.